De magische reis
Er was eens een lief klein meisje met mooie donkere ogen. Meestal was er een vrolijk pretlichtje in haar ogen te zien maar nu was het meisje verdrietig. Ze was namelijk de weg naar huis kwijtgeraakt. Verloren en alleen doolde ze rond.
Plotseling werd haar aandacht getrokken door een gouden lichtschijnsel. Als gehypnotiseerd ging ze ernaar toe en toen ze dichterbij kwam, zag ze een gouden koord. Het koord leek levend en vloeiend en hechtte zich onderaan haar ruggengraat, vlakbij haar stuitje. Er ging een klein schokje door haar heen maar het voelde niet vervelend. Integendeel, het gaf haar een warm en veilig gevoel. Het koord vleide zich aan haar voeten zodat ze het heel goed kon bekijken. Het gouden licht was uitnodigend en het meisje raakte het koord heel voorzichtig aan. Van dichtbij hoorde ze een zachte stem die haar aanmoedigde om het koord te volgen. De stem was zo liefdevol en voelde zo vertrouwd, dat het meisje geen seconde aarzelde. Ze nam het koord in haar handen en volgde het naar een opening in de aarde. Er kwam een prachtig stralend wit licht uit die opening die haar uitnodigde om verder te gaan. Als vanzelf werd ze opgenomen in de aarde en met het koord in haar handen, werd ze zachtjes omlaag bewogen, dieper en dieper de aarde in…
Het stralende licht kwam steeds dichterbij en het meisje voelde een onweerstaanbaar verlangen om er helemaal in op te gaan. ‘’Ga er maar in!’’, hoorde ze weer die liefdevolle stem. En zonder aarzelen zweefde ze naar binnen. “Dit is het Hart van Moeder Aarde”, zei de stem “en dit is waar jij eigenlijk vandaan komt.”
Het Hart van Moeder Aarde bestond uit de meest prachtige kleuren die het meisje ooit had gezien! Lichtstralen doordrongen het wezen van het meisje met zoveel warmte en liefde dat er niets anders meer bestond dan dat. Zelfs haar naam en haar lichaam bestonden niet meer en ze voelde zich lichter dan licht.
Terwijl ze steeds dieper in het Hart van Moeder Aarde werd opgenomen, zei de lieflijke stem: ‘’Je komt nu op een magische plek, een plek speciaal voor jou waar jij alles mag doen wat JIJ wilt! Kijk maar eens goed waar je bent!”
Het meisje keek verwonderd om zich heen en zag dat ze zich in een sprookjesbos bevond. Ze wist direct dat het een sprookjesbos was omdat de dieren met haar kwamen praten en ze hen kon verstaan! Er waren overal prachtige bloemen en de zon strooide haar warme stralen door openingen in het bladerdak ver boven haar hoofd.
Het meisje werd heel erg blij van al dat moois en net toen ze zich afvroeg waar ze nu verder heen zou gaan, kwamen er een aantal kleurrijke, grote vlinders naar haar toe gevlogen. De een was nog mooier dan de ander. Sierlijk landden ze op haar handen en schouders en ze keken haar vriendelijk aan. ‘’Hoe zou het zijn om te vliegen samen met deze vlinders? Zou je dat willen? vroeg de stem. “Ja, dat zou ik heel graag willen!”, antwoordde het meisje en haar donkere ogen glansden van opwinding. “Laat je dan maar meevoeren...” zei de lieflijke stem weer en het meisje voelde hoe ze heel voorzichtig werd opgetild van de grond.
Ze ging hoger en hoger, alsmaar hoger, helemaal tot boven de toppen van de bomen. Tot haar verbazing was ze helemaal niet bang. En daar, hoog boven de bomen zwevend, zag het meisje een sprookjeskasteel, zo mooi, zo bijzonder zoals ze nog nooit had gezien!
‘’Wat zou ik graag naar het kasteel vliegen…” dacht het meisje. En hup, daar ging ze al! Ze zweefde moeiteloos door de lucht, vergezeld van de vlinders. Vlak voor de poort van het kasteel landde ze zachtjes op de grond.
Nu ze zo dichtbij gekomen was, wilde het meisje heel graag binnen in het kasteel kijken maar dat leek makkelijker gezegd dan gedaan… De toegangspoort was beveiligd met een ophaalbrug. Behalve de vlinders die haar vergezelden, was er geen levende ziel te bekennen. Het meisje riep een paar keer zachtjes: “Hallo! Is daar iemand?” maar het bleef muisstil. De moed zonk haar in de schoenen. Ze voelde zich ineens weer heel erg klein en alleen en ze voelde hoe haar blijdschap en verwondering plaatsmaakten voor wanhoop en angst. “Wat moet ik nu?” vroeg ze zich stilletjes af. Toen hoorde ze weer die lieftallige stem en die vroeg haar: ‘’Wat heb je nodig om het kasteel binnen te gaan?” “Ik heb hulp nodig”, dacht het meisje…. Plotseling voelde ze hoe een warme vrouwenhand de hare beetpakte. Verbaasd keek ze opzij en omhoog en zag haar grote IK naast haar staan en haar liefdevol aankijken. ‘’Zullen we het samen doen?”, vroeg haar grote IK. Het meisje knikte ontroerd…’’Ja dat is goed!” antwoordde ze blij en ze kreeg weer hoop. "Nu zou het vast lukken!", dacht ze. Direct nadat ze dit had gedacht, hoorde ze een zacht gerommel en kwam de ophaalbrug langzaam naar beneden.
Samen met haar grote IK, die nog steeds stevig haar hand vasthield, stapte ze de ophaalbrug op. Nu werd de binnenplaats van het kasteel zichtbaar. Er waren talrijke gouden fonteinen waaruit kristalhelder water vloeide en er hing een zoete geur van bloemen en honing. Er liep iemand op hen toe, of eigenlijk was het meer zweven, realiseerde het meisje zich. Het was een beeldschone fee met wit-gouden haren en een lichtgevend gewaad. Het zou ook een Engel kunnen zijn, dat wist het meisje niet zeker. Ze wist alleen dat ze nog nooit zo’n prachtig wezen had gezien! Het wezen sprak tot haar met warme en zachte stem en heette haar welkom in het kasteel. “Zou je graag onze schatkamer willen zien?” vroeg het lichtwezen aan het meisje. “Ja, heel graag!”, zei het meisje enthousiast. ‘’Volg mij dan maar”, zei het wezen. Gezamenlijk begaven ze zich naar een hoek van het plein waar zich een deur bevond. De deur zwaaide langzaam open. Erachter was een trap zichtbaar en die begonnen ze af te dalen, steeds dieper en dieper het kasteel in. Onderaan de trap kwamen ze in een lange, door kaarslicht verlichte gang. De wanden schitterden in het zachte flakkerende licht van de kaarsen en toen het meisje eens goed keek, zag ze allemaal verschillende edelstenen in de meest prachtige kleuren. Het was magisch! Plotseling hield de fee halt en ze draaide zich om naar het meisje: “We zijn nu bij de schatkamer en hierin bevindt zich een geschenk, speciaal voor jou!”, zei ze met zachte stem. “Een geschenk? Voor mij?” zei het meisje verbaasd. Met zachte hand leidde de fee haar naar binnen, terwijl haar grote IK op een afstandje bleef wachten. Hier waren de wanden ook rijk versierd met edelstenen en ze zag kleuren waarvan ze niet eens had geweten dat ze bestonden!
In het midden van de ruimte, op een verhoging, stond een grote schatkist, zo eentje die ze wel eens had gezien in een film over piraten. Nieuwsgierig keek ze in de kist en ze zag een met juwelen versierd doosje. Heel voorzichtig opende ze het deksel… Een stralend, veelkleurig kristal in de vorm van een hart straalde haar tegemoet. Het leek precies op het Hart van Moeder Aarde, alleen was dit kleiner, het paste precies in haar hand.
Het meisje was sprakeloos en ze kreeg tranen in haar ogen… Het licht en de warmte van het kostbare juweel in haar hand vulde haar hele wezen. Toen zag ze onderin het doosje een briefje liggen en daar stond iets op geschreven. Ze pakte het op zodat ze het beter kon lezen. Er stond in sierlijke letters:
Volg de kleuren van je hart en deel die met de wereld, dan heb je je bestemming gevonden
Daaronder stond in kleinere letters:
Je hoeft er niets voor te doen, je hoeft er alleen aan herinnerd te worden wie je bent…
Het meisje voelde hoe een last van haar schouders afgleed. Ze herinnerde het zich weer: de reden waarom ze op de wereld was en wat haar bestemming was. Ze voelde zich omgeven door een onbeschrijfelijke liefde en warmte.
Nog even bleef ze zo staan, zich badend in deze liefdevolle en krachtige energie. Toen was het tijd om terug te keren. Ze nam afscheid van de schatkamer, ging terug door de lange gang, de trap weer op, door de deur en was terug op de binnenplaats van het kasteel. Nu was het tijd om afscheid te nemen van de fee. Het meisje zag dat er zich inmiddels nog meer mystieke wezens hadden verzameld rondom de binnenplaats en ze kwamen haar allemaal uitzwaaien. “Je kunt hier altijd terug komen, als je daar behoefte aan hebt”, zei de fee en het meisje knikte ontroerd. Samen met haar schat en gevolgd door haar grote IK, liep het meisje vastberaden door de poort. Op de ophaalbrug keek ze nog eenmaal om en zwaaide naar de fee en de overige bewoners van het kasteel.
Sneller dan ze kon wensen, zweefde het meisje, samen met haar grote IK, terug naar de plek waar haar reis begon, via het Sprookjesbos, door het Hart van Moeder Aarde en omhoog via het gouden koord, terug naar de wereld. Niet de enige wereld, zo wist ze nu. Maar wel de wereld waarin ze een taak, een missie te volbrengen had.
Haar wezen was vervuld van dankbaarheid voor dit prachtige geschenk.
Ze was eindelijk weer thuis….
